ÖLMEYE GİTMELİ ÖLMEYE

Ölmeye gitmeli, ölmeye.

Beyaz kefen giymeye.

Allı, pullu nakışlı, sarıklı.

Düğüne gider gibi…..

Çanakkale ruhuyla giymeli kefeni, ölmeli gerektiğinde.

Bir ekmek bir de su ile gitmeli, Conk bayırı şehadetiyle gitmeli.

Aç ve susuz, alnı açık gitmeli.

Alnında secde iziyle, ağızda besmele ile gitmeli.

Ana, yar demeden, arkana bakmadan gitmeli.

Gerektiğinde vatana göz diken küffarın yüzüne tükürmeli.

Türk milleti gibi asil ölmeli.

Türkü, Kürdü, Lazı, Çerkezi ile

Allı, beyazlı kefen giymeli.

Gülü sevmeli, vatanı sever gibi.

Dikeni olsa da koklamalı şehadeti, alnındaki secde iziyle.

Vatan toprağı koklamalı her an, şehidini koklar gibi.

Unutmamalı o ruhu, ciğeri patlatırcasına içine çekmeli.

Vurulsa da düşmemeli, küffarı boğduğu o günkü gibi, Elif gibi dimdik olmalı

Ruhunu bin kere vermeli.

Kolay pes etmemeli.

Küffarın yüzüne tükürmeli.

On beşli, Yirmi beşli, otuz beşli, kırk beşli, elli beşli, altmış beşli, yetmiş beşli olsa da

Vatanı canından çok sevmeli.

Delikanlı olarak ve vatansever gibi şehadete ermeli.

Mustafa Kemal gibi sevmeli ülkeyi

Gerektiğinde Ölmeli.

Prof.Dr.İNANÇ ÖZGEN

Fırat Üniversitesi

Biyomühendislik Fakültesi Öğretim Üyesi

Yazarın Tüm Yazılarını Görmek İçin TIKLAYINIZ